Bolluca’da büyümek hayatın bana verdiği ödüldü bence. Şanslı ve özel çocuklardan bir tanesi de bendim! En yaramaz çocuklardan bir tanesiydim, buna rağmen çok sevdim, çok sevildim

Sevginin önemini hayatın içine girdikten ve anne olduktan sonra çok daha iyi anladım. Anlıyorum ki iyi ve vicdanlı insan olmak önce sevgiden geçiyor. Can bağı ile bağlı olduklarım nasıl bilinçli büyütmüşler bizleri. Çocukköyü’nün bana kattığı özgüven ve güçlü duruş hayatım boyunca kılavuzum olacak. Çocukköyü’nden ayrıldıktan kısa süre sonra çok daha iyi anladım ki benim gerçek ailem Çocukköyü’ydü ve bu bana hayatın en büyük dersiydi. Sonra daha da sıkı sarıldım aileme. Onlar da zaten hiç bırakmadı beni. Hastalık, evlilik, doğum, iş….Hep yanımdaydı can ailem. Şu an 7 senelik evliyim, eşim özel sektörde yönetici. Oğlum ise 6 yaşında, Eylül’de ilkokula başlayacak. Ben de ailemin yardımı ve uzun uğraşlar sonucunda Ayvalık Milli Eğitim Müdürlüğü’nde memurum. Geleceğe dair planım üniversiteyi bitirmek ve memuriyette yükselmek. Çocukluk hayalim şarkı söylemekti, şimdi oğlumla bol bol söylüyoruz.

Ebru

"Külkedisi bir yaşamdı yaşadığım. Sonunda gelen prens değil, sıcak bir yuva olan Koruncuk Vakfı oldu"

Bolluca Çocukköyünde büyümek ben ve kardeşim için büyük bir şans, bir kurtuluş. Hayatınıza yön verme imkanınızın olmadığı, kaderin sizin aleyhinize işlediği, yardım eli uzatacak kimsenin olmadığı sahipsiz bir yürekken karşıma çıkan hayatımda bir ışık kapısı açan bir sıcak yuva ve içindeki güzel insanlar.

Sarılmaktan korkan, daha doğrusu sarılmayı bilmeyen hiç sevgi görmemiş yüreğime sevgi tohumları ekildi. Geçen yıllar içinde de bu tohumların sonucunu herkesi seven kalbi sevgiyle taşan bir insan olarak gördüm. Korkaklığı, üzüntüyü, kederi silip; güçlü, önünü gören, arkasında hep destek olduğunu bilen biri olarak ailenin sadece doğuran olmadığını asıl kalbini dolduran olduğunu öğrendim. Sadece iyi günde değil en büyük hastalıklarında çabalayan uğraşan çare arayan gözlerle, yüreklerle karşılaşmak asıl insani mutlu eden ve umut veren.

Bolluca’ya geldiğim ilk gün benim ve kardeşimin yüzünü boyadılar, oyun oynadık. Çocuk olduğumu ilk kez 10 yaşında o an hissettim. Gülümsemeyi o gün öğrendim, bir daha da hiç gülümsemekten vazgeçmedim.

Destekçilerimiz sayesinde 13 sene çalıştığım köklü bir kurumdan  1 sene önce ikinci çocuğumun doğumu nedeniyle ayrıldım. Dünya güzeli evlatlarımın anne özlemi çekmesini hiç istemedim, benim yaşadığım boşlukları yaşasınlar hiç istemedim. İnsan kendinde olmayanı karşısındakine veremezmiş; benim sol yanımdaki boşluklarım fazlasıyla doldu şimdi sıra bende. Sonrasında yine iş hayatıma dönüş yapmayı çok istiyorum.

Bizlere verilen destekler sayesinde yuvamı açtım, baba evimden bir iğne bile gelmemişken şu an evimde hiçbir şey eksik değil. Herkesin bu kadar kocaman bir ailesi olamaz ama benim var. Umarım herkes bu köye el verir, çünkü kan bağıyla değil gönül bağıyla bağlanan insanlar birbirinden hiç kopmuyor.

Mihriban